Na zewnątrz powietrze było ostre i czyste, jak po przebudzeniu po długiej chorobie. Zapięła dziecko w foteliku samochodowym i usiadła za kierownicą, spoglądając w lusterko wsteczne. Jej odbicie wyglądało inaczej, zmęczone, ale stabilne. Po raz pierwszy od tygodni wiedziała dokładnie, co musi zrobić.
Kiedy w końcu dotarła do domu, położyła córkę delikatnie w łóżeczku i stała w ciszy przez długi czas. Dom był nieruchomy, niemal spokojny. Potem podniosła telefon. Ręce jej drżały, ale głos był spokojny, gdy odebrał. „James – powiedziała. Zawahał się. „Emily „Pomylili dzieci – powiedziała. „To, które przywieźliśmy do domu, nie było nasze