Pewnej nocy, długo po północy, stał na korytarzu, wsłuchując się w cichy szum snu. Oddech Lucy, miękki i napięty. Drobne rączki zwinięte wokół koców. I w tym momencie coś w nim po prostu pękło. Nabazgrał sześć słów na skrawku papieru paragonowego – „Nie mogę tego dłużej robić” Spakował torbę, wyszedł w ciemność i nie oglądał się za siebie – ani razu.
Usunął jej numer, wyrzucił wszystkie zdjęcia i zakopał wspomnienia głęboko w sobie. Tak było łatwiej – udawać, że nic się nie stało. Aż do teraz. Na jej profilu na Facebooku przeszłość powróciła w postaci jednego zdjęcia: Lucy, starsza, ale promienna, promieniejąca obok młodej kobiety w czepku i todze.