Oczekiwanie było duszące. Każda sekunda ciągnęła się jak zbyt mocno naciągnięta gumka. Wtedy zobaczył ją – Lilę, wysoką i pewną siebie w stroju pielęgniarki, idącą w jego stronę ze spokojnym, uprzejmym uśmiechem. Klatka piersiowa Justina zacisnęła się. Jego córka. Wyglądała tak bardzo jak Lucy, że Justinowi zakręciło się w głowie.
„Cześć – powiedział Justin, wstając, by się z nią spotkać. „Jestem Justin. Justin Smith Lila przechyliła głowę, zdziwiona. „Cześć, Justin. Czy ja cię znam? W jej głosie było ciepło, ale nie było rozpoznania. To ciepło było głębsze niż pogarda. Justin zacisnął gardło. Nie poznała go. Oczywiście, że nie.