Pradeep pozostał w domu, aż zegar wybił dwunastą, licząc na to, że zmiana w szpitalu ukryje jego tożsamość. Modlił się po cichu, by strażnicy też się zmienili; jeśli nie, jego tajny plan mógłby się załamać w mgnieniu oka. Z głębokim oddechem zdecydował, że czas działać.
Gdy wybiła północ, Pradeep wrócił do szpitala. Izba przyjęć była pełna aktywności, tak jak się spodziewał. Przybierając pozę nonszalancji, przedarł się przez tłum, wtapiając się w niego bez wysiłku. Starając się zachować neutralny wyraz twarzy i unikając długotrwałego kontaktu wzrokowego, poruszał się wśród gwarnego tłumu, mając nadzieję, że jego podstęp pozostanie niezauważony. Pokój jego żony, jego lokalizacja odciśnięta w jego pamięci, służył mu jako drogowskaz, kierujący go na jego ukradkową ścieżkę.