Lily poruszyła się, wskazując małym palcem. „Piesku” – zaświergotała. W chwili, gdy Ranger zobaczył Lily, coś w nim złagodniało – małe przechylenie głowy, ledwie dostrzegalne machnięcie ogonem, jak migotanie światła przecinające mgłę. Emily ścisnęło się serce. Obniżyła nieco Lily, by maluch mógł lepiej widzieć. Lily zachichotała, podskakując w ramionach matki.
I wtedy Ranger zrobił coś, co sprawiło, że Emily zamarła. Powoli podszedł do przodu – nie rzucając się, nie tłocząc się w bramie – i delikatnie opuścił głowę, aż spoczęła zaledwie kilka centymetrów od metalowych prętów. Jego ogon znów zamachał, nieśmiało, ale niewątpliwie ciepło. David zamrugał. „Czy on… mruga do niej? Emily skinęła głową, a łzy niespodziewanie zakręciły się jej w oczach.