Emily odwzajemniła machnięcie, balansując Lily na biodrze, nie myśląc o tym. Ale Ranger zatrzymał się. Zatrzymał się tak gwałtownie, że jego paznokcie stuknęły o kamień patio. Jego uszy uniosły się, ciało wyprostowało, a on wpatrywał się w odległy róg podwórza – nie spięty, nie przestraszony, po prostu… nieruchomy. Studiował coś, czego Emily nie mogła zobaczyć.
„Ranger? – zawołała cicho. Nie poruszył się. Przez dłuższą chwilę. Potem, równie nagle, odwrócił wzrok i wszedł do środka, jakby nic się nie stało. Emily wzruszyła ramionami. Ranger nie. Ranger przystosował się do ich domu szybciej, niż Emily się spodziewała.