Wypuścił długi oddech – jeden z tych powolnych wydechów, które oznaczały, że starał się być rozsądny, próbując zrównoważyć swoje nerwy z jej pewnością. „Dobrze – powiedział w końcu. „Możemy… popatrzeć. Tylko popatrzeć Emily wyprostowała się, oczy jej się rozjaśniły. „Żadnych obietnic? „Żadnych obietnic – potwierdził. Ale drżenie w piersi Emily było niebezpiecznie bliskie nadziei.
Czasami życie nie potrzebowało wielkich zmian – wystarczyła mała idea, która nie chciała odejść. A ten pomysł… pozostał. Kiedy kilka dni później odwiedzili schronisko, żadne z nich nie spodziewało się, że właściwy pies pojawi się niemal natychmiast. Emily spodziewała się, że w schronisku będzie głośno – ale nie aż tak. Szczekanie odbijało się rykoszetem od betonowych ścian, stały chór podekscytowania i nerwów.