Claire Whitmore nie spodziewała się podziękowań, nie mówiąc już o oklaskach. Ale kiedy stała na żwirowej drodze do domu swojego dzieciństwa, obserwując swoich braci popijających whisky i śmiejących się na werandzie, znajomy ucisk wkradł się do jej klatki piersiowej. Ból nie był nowy. Tylko teraz głośniejszy.
Pogrzeb skończył się kilka godzin temu. Goście się rozeszli. Została tylko rodzina – to, co z niej zostało. Stodoła stała samotnie w oddali, zwietrzała i lekko pochylona, jakby wstrzymywała oddech na ten dzień. Claire nie była w środku od ponad dekady.