Carol zauważyła zmianę w tonie córki, gdy o niej mówiła. Arogancja Diane osłabła, zastąpiona przez kipiącą urazę. „Nienawidzi mnie” – wykrztusiła pewnej nocy. „Po prostu chce, żebym odeszła” Carol zacisnęła usta, zbyt dobrze pamiętając, jak okrucieństwo ze strony dorosłych może przetrwać dzieciństwo.
Perspektywa spotkania z nowym dyrektorem napawała Carol lękiem. Spacer po korytarzu, poczekalnia, opór jej córki – wszystko to potoczy się tak samo jak poprzednio. Ale tym razem strach nie zrodził się z samego wydalenia. Zrodził się ze wspomnień, z rozpoznania twarzy, która czekała w środku.