Ale potem Emily skierowała rozmowę na dzieciństwo George’a. „Opowiedz mi o swoich wczesnych latach” – zapytała Emily, jej głos był łagodny. „Jak wyglądało dorastanie? Wiem, że powiedziałeś, że zostałeś adoptowany George zawahał się przez chwilę, zanim odpowiedział. „Miałem szczęście. Miałem wspaniałych rodziców zastępczych – ludzi, którzy naprawdę się o mnie troszczyli
„Zawsze wiedziałem, że jestem adoptowany, ale nigdy tak naprawdę nie czułem, że czegoś mi brakuje. Moje życie było dobre. Miałem dom. Ale… zawsze było to uczucie, wiesz? Jakby czegoś brakowało, jakby była jakaś część mnie, której do końca nie rozumiałam” Margaret słuchała cicho, ze wzrokiem utkwionym w swoich dłoniach.