Dzień później Elise zauważyła w recepcji wysokiego mężczyznę trzymającego bukiet lilii. Był przystojny w przemyślany sposób – miał czystą koszulę i wyćwiczony uśmiech. Kiedy wszedł do pokoju Olivii, ramiona dziewczyny napięły się, zanim zmusiła się do uśmiechu. „Daniel – powiedziała cicho, jakby testując imię.
Elise obserwowała z kąta, udając, że porządkuje zapasy. Urok Daniela wypełniał przestrzeń niczym woda kolońska. Był zauważalny i niemal przytłaczający. Podziękował personelowi, pochwalił lekarza i upewnił się, że wszyscy wiedzą, że „martwił się chorobą” Ale jego dłoń na ramieniu Olivii pozostała, naciskając zbyt mocno, by być czułą.