Gdy tylko drzwi się zamknęły, zapadła cisza. Olivia siedziała nieruchomo, wpatrując się w puste drzwi. Kiedy Elise w końcu się odezwała, był to prawie szept. „Wszystko w porządku? Olivia skinęła głową, ale gest był automatyczny i pusty.
„On chce dobrze – powiedziała w końcu, poprawiając kocyk dziecka. „Po prostu… bardzo się martwi Elise wymusiła uspokajający uśmiech, ale w środku nie była przekonana. Zmartwienie zwykle nie powinno wyglądać jak kontrola, ani brzmieć jak zamykające się za tobą drzwi.