W kolejnych tygodniach Olivia zaczęła częściej wpadać do szpitala – najpierw na badania kontrolne, a potem na drobne pytania, na które można było łatwo odpowiedzieć przez telefon. Elise nie miała nic przeciwko. Wizyty młodej matki przełamywały monotonię jej zmian i łagodziły ostre krawędzie oddziału.
Zaczęły rozmawiać w spokojnych chwilach między wizytami. Rozmawiały o nieprzespanych nocach i bólu, jaki towarzyszy kochaniu czegoś tak małego i bezbronnego. Olivia mówiła z zaskakującą wnikliwością jak na dziewiętnastolatkę, ale w jej głosie zawsze słychać było poczucie winy, jakby nie zasługiwała na dziecko, które uwielbiała.