Później tego popołudnia, kiedy Olivia wpadła z dzieckiem, Elise wręczyła jej kopertę. Spodziewała się lekkiego zaciekawienia, może uśmiechu ze strony dziewczyny. Zamiast tego, twarz Olivii straciła kolor. Ręce jej drżały, gdy czytała pojedynczą literę na kartce: A.
„Coś nie tak? Zapytała Elise. Olivia szybko potrząsnęła głową. „Nie, to nic takiego – powiedziała, zmuszając się do śmiechu, który pękał na krawędziach. „Proszę, nie wspominaj o tym nikomu. Ani mojej mamie, ani Danielowi, jeśli przyjadą ze mną. Obiecaj mi