Elise spotkała kobiety, które chciały ciszy – z dumy, żalu lub strachu, ale nie była pewna, co było w tym przypadku. To nie była pustka; wydawało się, że to obrona. Każde słowo, którego nie wypowiedziała, było jak mur, który desperacko starała się utrzymać.
Pielęgniarka napisała na jej karcie „pacjent stabilny”, ale to nie była prawda. Nie było nic stabilnego w dziewczynie, która nie mogła spojrzeć na własne dziecko ani wypowiedzieć na głos imienia ojca. Elise powinna była odejść, ale coś w kruchości Olivii przykuło ją do młodej matki.