Przez całą noc nie chciała do nikogo dzwonić. Ale gdy nastał świt, a dziecko jęczało, Elise zobaczyła, że jej wyraz twarzy złagodniał. „Może moja mama”, wyszeptała w końcu, prawie jakby przyznawała się do przestępstwa. Pielęgniarka podała jej telefon, a ona wpatrywała się w niego przez dłuższą chwilę, zanim wybrała numer.
Elise spodziewała się ulgi, gdy przyjechała jej matka – spotkania, pocieszenia, a może nawet śmiechu. Zamiast tego do pokoju weszła kobieta w średnim wieku w dopasowanym płaszczu, jakby wchodziła na zebranie zarządu. „Olivia, kochanie – powiedziała, uśmiechając się cienko. „Nieźle nas wystraszyłaś, nie informując nas wcześniej