Martin w końcu całkowicie stracił panowanie nad sobą. Jego głos grzmiał w całym domu, grzechocząc w oknach. „Masz dziewiętnaście lat, a nie dwadzieścia pięć czy trzydzieści! Nie możesz trzymać nas w niewiedzy! Nora zastygła w bezruchu, z pięściami zaciśniętymi po bokach. Potem, z nagłą wściekłością, odpowiedziała: „Nie potrzebuję twojego pozwolenia, by żyć własnym życiem”
Tej nocy płakała w swoim pokoju, a ja siedziałem za drzwiami, bezradny, z zimną podłogą pod sobą. Każdy szloch przeszywał mnie na wskroś, ale kiedy szeptałem, by mówiła, powiedziała tylko cicho: „Jeśli powiem ci teraz, wszystko się rozpadnie”