Nasz dom stał się strefą wojny przebraną za rodzinę. Posiłki były napięte, rozmowy rzadkie, śmiech wymarł. Nora mniej się uśmiechała; jej światło przygasło pod ciężarem. Wciąż jednak znikała w regularnych odstępach czasu, wślizgując się do innego świata, w którym czekał Graham. My pozostaliśmy na zewnątrz.
Pewnego wieczoru Martin skonfrontował się z nią bezpośrednio. „Czy on jest twoim chłopakiem?” Ostatnie słowo wypluł jak jad. Nora cofnęła się jak uderzona. „Nie – wyszeptała zaciekle. „Nie w ten sposób Jego dłonie uderzyły w stół. „Więc powiedz nam, o co chodzi! Potrząsnęła głową, łzy napłynęły jej do oczu. „Nie mogę. Jeszcze nie