Siedzieliśmy wtedy razem, niezręcznie, cicho i drżąc, gdy elementy układały się w nowy obraz. Nie było drapieżnika, z którym musielibyśmy walczyć lub przed którym musielibyśmy chronić naszą córkę, a jedynie niepewna prawda o więzach krwi i tożsamości. Ulga przeplatała się ze smutkiem, ale pod tym wszystkim kryła się miłość, posiniaczona, ale nienaruszona, czekająca na przebaczenie.
Później tej nocy, po powrocie do domu, Martin i ja siedzieliśmy w ciszy, gdy zegar tykał. Po raz pierwszy od miesięcy nie było cieni podejrzeń, tylko kruche światło prawdy. Nasza córka nie została skradziona. Ona szukała. I w końcu zdradziła nam swoje odpowiedzi.