Jego twarz była nieczytelna, ale kiedy zauważył, że go obserwuje, zgasił światło i wyszedł bez słowa. Ta cisza bolała bardziej niż cokolwiek, co mógł powiedzieć. Mimo to starała się zachować nadzieję. Poddała się każdej terapii, każdej sugestii lekarzy. Modliła się tak długo, aż poczuła się jak błaganie ściany.
Aż pewnego ranka pojawiła się linia. Słaba, ale była. Stała w łazience trzymając test, a jej ręce trzęsły się tak bardzo, że prawie go upuściła. Przez całą minutę nie mogła oddychać. Potem się roześmiała, jednym ostrym, ogłuszającym dźwiękiem, który ją zaskoczył.