Tymczasem odwiedzający widzieli tylko urok. Wzdychali, gdy młode goniły ogon Belli w kółko, śmiali się, gdy szczekała na nich w udawanej reprymendzie i gruchali na widok lwów przytulających się do klatki piersiowej psa. Reżyser cieszył się ze sprzedaży biletów i udzielał wywiadów na temat „rzadkiego i pięknego połączenia”
Za zamkniętymi drzwiami zażądał jednak planów awaryjnych: wzmocnionych barier, pistoletów uspokajających, protokołów, których nikt z nich nie chciał sobie wyobrazić. Ethan dźwigał ciężar obu światów – cudu, który wszyscy uwielbiali i katastrofy, której wszyscy się obawiali. W nocy, w swoim mieszkaniu, siedział z Bellą u stóp, wpatrując się w sufit.