Bella nie szczekała na słonie, nie płoszyła się wrzeszczącymi papugami, nawet nie drgnęła, gdy lwy dudniły im w gardłach. Przyglądała się tylko z powagą, przechylając głowę, jakby słuchała czegoś, co reszta przegapiła.
Ethan uważał to spojrzenie za niepokojące, nie dlatego, że go przerażało, ale dlatego, że zdawało się go ważyć, mierzyć jego milczenie bardziej niż słowa. W miarę jak dni zamieniały się w tygodnie, Bella wyznaczała jego rutynę. Wiedziała, kiedy odsunąć się na bok, gdy ciągnął wąż, kiedy deptać mu po piętach, gdy niósł wiadra z paszą, kiedy skulić się przy wejściu dla personelu i czekać.