Odwiedzający wkrótce dowiedzieli się o tym spektaklu. Kolejki podwoiły się przy bramach, dzieci przyciskały nosy do szyb, rodzice szeptali z niedowierzaniem. „Pies hodujący tygrysy” – mruczeli, pstrykając zdjęcia. Dyrektor zoo był zadowolony z szału, choć mruknął coś o „odpowiedzialności” Zachary skupił się na Daisy, będąc pewnym, że nikt nie rozumie stawki lepiej niż ona.
W miarę jak coraz więcej osób świętowało, wśród pracowników pojawiał się niepokój. Pojawiły się szepty o przełamaniu instynktu. Obstawiano, kiedy sprawy przybiorą krwawy obrót. Zachary zaniósł te wątpliwości do domu, a każda z nich ciążyła mu na piersi. Ufał Daisy, ale zaufanie nie było pancerzem na każdą ewentualność. Pewnego dnia coś mogło pęknąć.