Mimo to, za każdym razem, gdy Daisy biegała po podłodze, a młode podążały za nią, Zachary czuł, jak nadzieja rozkwita wbrew jego strachowi. Obalała zasady większości podręczników dla zwierząt. Pies wychowywał młode! Jednak pod tym kruchym cudem krył się tykający zegar, którego nie mógł zignorować. Natura była cierpliwa, ale nie zawsze miłosierna. Pytanie, na które musiał odpowiedzieć brzmiało – kiedy?
Wkrótce młode nie mieściły się już pod ramą Daisy. Ich łapy, niegdyś niezdarne, miały siłę, która czasami przerażała Zachary’ego. Obserwował, jak prześladują się nawzajem na słomie, skacząc z zaskakującą prędkością. Daisy korygowała je delikatnymi pstryknięciami, ale jej rozmiar był śmieszny w porównaniu z ich rozmiarami. Jeden błąd mógł oznaczać katastrofę.