Podczas karmienia Zachary zauważył największą zmianę. Dostawy mięsa niegdyś oznaczały radosne podskakiwanie, ale teraz w ich gardłach dudniły niskie warknięcia. Daisy i tak wpychała swój pysk, odsuwając je na bok, domagając się prawa do karmienia w pierwszej kolejności. Cudem ustąpiły. Personel za szybą zaczął się niepokoić – ile czasu zajmie instynktowi zburzenie tej iluzji?
Odwiedzający widzieli tylko urok. Dzieci śmiały się, gdy młode goniły ogon Daisy, a ich paski zamieniały się w płomienie. Rodzice gruchali o więzach rodzinnych wykraczających poza gatunek. Ale Zachary zauważył przebłyski dzikiego instynktu: pazury wbijające się głębiej i ugryzienia utrzymujące się dłużej. Wymuszał uśmiechy na odwiedzających, nawet gdy strach gromadził się w jego żołądku.