Minęło pięć lat. Daisy wydawała się cichsza. Chociaż dobrze jadła i odpoczywała, teraz bardziej utykała. Zachary często siadał obok jej budy, drapiąc ją za uszami. W jej obecności nigdy nie pozwalał innym wspominać o tygrysach. Niezależnie od tego, czy rozumiała, czy nie, cisza była bezpieczniejsza niż przypominanie jej o tym, co straciła.
Przechodząc obok wybiegu tygrysów, Zachary zauważył rzeczy, których inni nie dostrzegli. Dudnienie w gardłach trzech z nich, gdy Daisy zaszczekała w oddali. Sposób, w jaki ich oczy śledziły go dłużej niż resztę personelu. Migotały w nich cienie wspomnień, ale nie chciał im ufać. W końcu były zdziczałe.