W nocy Zachary zostawał dłużej, obserwując śpiącą Daisy. Jej łapy drgały w marzeniach, jakby goniła coś, co było poza jej zasięgiem. Wyobrażał sobie, że śniła o nich – swoich młodych, zagubionych dzieciach. Zastanawiał się, czy go winiła. Zastanawiał się, czy pewnego dnia spojrzy na niego i zobaczy tylko zdradę.
W międzyczasie popularność zoo spadła. Bez Daisy i młodych straciło swój cudowny charakter. Tłumy się przerzedziły, media poszły dalej. Zachary poczuł dziwną ulgę. Im mniej spektaklu, tym mniej kontroli. Jednak to również pozostawiło pustkę. Jakby ich historia, niegdyś żywa, została teraz wymazana, pozostawiając po sobie jedynie ból i ciszę.