Jeden z masywnych tygrysów krążył luzem po korytarzu, mięśnie falowały, a oczy płonęły z dezorientacji. Personel rzucił się do ucieczki, karabiny uspokajające drżały im w rękach. Dyrektor zaczął wydawać rozkazy. Klatka piersiowa Zachary’ego zacisnęła się z przerażenia – nie dla niego samego, ale dla tego, co to oznaczało. Jeden zły ruch i zwierzęta nigdy nie przeżyją.
Zanim zdążył zareagować, rozległ się szczek. Daisy, wolniejsza z wiekiem, ale wciąż zaciekła, wyślizgnęła się z budy. Kłusowała na widoku, ze sztywnym ogonem i nadstawionymi uszami, ignorując rozpaczliwy krzyk Zachary’ego. Wokół rozległy się westchnienia, gdy biegła w kierunku uwolnionego tygrysa.