Pozostałe tygrysy ryknęły ze swojego wybiegu, pazurami drapiąc metal. Personel spanikował, myśląc, że atak jest nieuchronny. Kiedy jednak wrota otworzyły się całkowicie, tygrysy rzuciły się na Daisy. Okrążyły ją, ocierając się o nią, chrumkając jak przerośnięte kocięta. Wzrok Zachary’ego zamglił się, gdy popłynęły łzy.
Dyrektor wyszeptał: „Niewiarygodne”, ale Zachary ledwo to usłyszał. Widział tylko merdający ogon Daisy, liżący pyszczki, jakby witał dawno zaginione dzieci. Pięć lat rozłąki, ale nic nie zerwało tej więzi. Wbrew wszelkim przewidywaniom, instynkt ugiął się pod pamięcią. Cud żył, surowy i niezaprzeczalny. Chaos panujący w zoo zamienił się w pełną czci ciszę.