Pewnej burzliwej nocy tygrysica zaczęła rodzić, a Zachary stał z zaciśniętymi pięściami, gdy weterynarze pracowali. Przed świtem trzy kruche młode leżały w wiązce pasiastego futra. Ulga była ostra, ale chwilę później zniknęła. Matka nie przeżyła, jej ciało nie poruszało się pomimo wszelkich prób.
W korytarzach zapanowała ciężka cisza. Nowo narodzone tygrysy rzadko przeżywają bez matki. Zachary to wiedział, podobnie jak wszyscy inni. Były zbyt delikatne, zbyt zależne, a ręce personelu były niezdarnym substytutem projektu natury. Oparł się o zimną szybę, obserwując, jak malutkie klatki piersiowe unoszą się i opadają, już obawiając się najgorszego.