Ale jego uwagę przykuło coś jeszcze. Przy puszce znajdowała się wyblakła zabawka do żucia w kształcie kości, której niegdyś jasny materiał pociemniał ze starości. Tuńczyk wsiąkł w nią, nadając jej ostry zapach. Ethan szybko opróżnił torbę, kładąc jej zawartość na ziemi, aby pies jej nie zniszczył.
Ku jego zaskoczeniu, zwierzę rzuciło się nie na tuńczyka, ale na zabawkę. Chwyciło materiałową kość w szczęki i zaniosło ją kilka stóp dalej, merdając słabo ogonem, jakby znalazło coś cennego, czego szukało przez cały czas. Ethan zamrugał, zdezorientowany.