Wskazówki były dość proste, choć serce Ethana łomotało mocniej z każdym krokiem. Słowa kobiety odbijały się echem w jego uszach – chłopiec był jedynym, który przeżył. Teraz, kilkadziesiąt lat później, szedł w kierunku życia odbudowanego z ruin.
Na skraju miasta znalazł dom. Był mały, zwietrzały, farba wyblakła do szarości, ale ogród był zadbany, a każda roślina przycięta z cichą troską. Zasłona w oknie poruszyła się słabo i przez chwilę Ethan zastanawiał się, czy już jest obserwowany.