Drzwi otworzyły się z trzaskiem, ukazując starszego mężczyznę o zapadniętych oczach i pociągłej twarzy. Jego ramiona były pochylone, a głos cienki jak żwir, gdy w końcu przemówił. „Czego chcesz? W słowach nie było wrogości, tylko zmęczony smutek, jak ktoś, kto odpowiedział na zbyt wiele pytań w życiu wypełnionym stratą.
Ethan przełknął, nerwy ścisnęły mu gardło. Fotografia drżała w jego dłoni, na wpół ukryta, a ciężar klucza uciskał jego dłoń. Nie spodziewał się, że mężczyzna będzie wyglądał tak krucho, tak zniszczony, a jednak ta chwila była naładowana, jakby wszystko go tu doprowadziło.