Dziewczyna otarła łzy i w końcu przemówiła cichym głosem. „Może masz rację… ale to wszystko brzmi tak dziwnie W jej oczach pojawiła się niepewność, a Lukas poczuł iskierkę nadziei – ale była ona krucha, łatwo przyćmiona przez wątpliwości.
Gdy dziewczyny odeszły, Lukas znów został sam, pochłonięty przez tę samą samotność. Nikt w szkole by mu nie uwierzył. Ciężar ciszy przygniótł go i zaczął szperać w swoim mózgu, desperacko próbując wymyślić, co robić dalej – jak rozwiązać zagadkę na własną rękę.