Wszyscy wiedzieli, że to, co stanie się później, będzie kluczowe. Działanie zastrzyku uspokajającego zajęłoby trochę czasu, a w tym czasie Sahara mogłaby przypadkowo kogoś zranić. Poza tym, w stanie wycieńczenia Sahary, zbyt duża dawka leku mogłaby spowodować zatrzymanie akcji serca. Strzelanie mogło być tylko ostatecznością.
Pierwsze spojrzenie na uciekającego kota pochodziło od nastolatka transmitującego na żywo na swoim telefonie. Sahara wślizgnęła się pod latarnię uliczną, a jej futro mieniło się złotem. W tłumie rozległy się westchnienia. „Tam! Tam jest!” Policjanci natychmiast podnieśli broń. Tłum krzyczał zgodnie – w połowie błagając o litość, w połowie skandując o działanie. Rozpoczął się impas.