Jej twarz straciła kolor. Przez chwilę po prostu się wpatrywała, jakby słowa do niej nie dotarły. Potem zaśmiała się raz, krucho. „Czy ty siebie słyszysz? Jesteś szalony Jej głos zadrżał. „Ci chłopcy cię wielbią. A ty stoisz tu i oskarżasz mnie, oskarżasz ich, bo znalazłeś jakąś głupią kartę?
Danielowi trzęsły się ręce. „Nie jestem szalony. Rzeczy się nie zgadzają. Powiedz mi, kto to napisał! Powiedz mi, dlaczego mam ci wierzyć! Jego głos rozbrzmiał w kuchni. Claire przycisnęła dłonie do twarzy, po czym opuściła je, a po jej policzkach popłynęły łzy. „Skąd to się bierze, Daniel? Dlaczego teraz?”