Wślizgnął się na krzesło, starając się wyglądać swobodnie, choć jego ręce wciąż drżały, gdy sięgał po kubek stojący na ladzie. Mężczyźni w środku pochylili się do przodu, spragnieni jego opowieści. „Więc – powiedział jeden z nich – spotkałeś naszego potwora? Przez pokój przetoczył się śmiech.
Erik zmusił się do uśmiechu. „Jedyną rzeczą na zewnątrz była pusta woda” – skłamał. „Wszyscy słyszycie to, co chcecie usłyszeć” Oczy Marty zwęziły się. „Zabawne – powiedziała – jak pusta woda pozostawia człowieka białym jak kreda