Gdy Samantha ponownie zanurzyła się w codziennej rutynie, kontrast między jej obecnym środowiskiem a spokojnym, nietkniętym pięknem lasu nie mógł być bardziej wyraźny. Nawet gdy wykonywała swoje zadania i wchodziła w interakcje, jej umysł bezwiednie wędrował do spokojnych chwil spędzonych wśród wysokich drzew, dźwięku liści szeleszczących na delikatnym wietrze i spokojnej samotności, która ją otaczała. Te wspomnienia, żywe i pocieszające, często sprawiały, że zatrzymywała się, zagubiona w myślach, tęskniąc za czasami, kiedy życie było prostsze, a świat wydawał się o wiele większy.
Wracając do kakofonii miejskiego życia, Samantha odnalazła w swoich zmysłach zew dzikiej przyrody. Szum miasta, zgiełk codziennej egzystencji, nie mógł zagłuszyć wspomnień z lasu. Każdy szelest liści, każde ćwierkanie i nawoływanie ptaków przenosiło ją z powrotem do serca dzikiej przyrody, nieustannie przypominając o podróży, która zmieniła ją na zawsze.