Nie było czasu do stracenia; burza będzie się tylko nasilać, a kot, wraz z tym, co chronił, nie przetrwa nocy w tak brutalnych warunkach. Myśl o tym, że mogą tam zamarznąć, głęboko go niepokoiła.
Alan wiedział, że nie może siedzieć bezczynnie. Opatulił się jeszcze raz, jego determinacja przeważyła nad strachem. Przedarł się przez śnieg do swojej przydomowej szopy, wiatr smagał jego twarz, gdy grzebał w narzędziach i zapasach.