Alan zamknął za sobą drzwi i oparł się o nie, jego umysł szalał. Nie mógł tak po prostu zostawić kota na mrozie, ale groźba ugryzienia lub czegoś gorszego wisiała w jego myślach.
Jeśli zostałby ranny, kto mógłby mu pomóc? Był sam i nie miał nikogo, kto mógłby się nim zaopiekować, gdyby coś poszło nie tak. Perspektywa złego upadku lub poważnego ugryzienia była nie tylko bolesna – mogła być katastrofalna w skutkach.