Kiedy Betty go podniosła, Vanessa instynktownie wystąpiła naprzód, gotowa ją powstrzymać. Ale Betty trzymała szczeniaka z nieoczekiwaną pewnością. Poprawiła uścisk i zaczęła iść w stronę domu, nie oglądając się za siebie.
Vanessa podążyła za nią, czując rosnący z każdym krokiem niepokój. Szczeniak był zbyt chudy. Zbyt cichy. Jego żebra wyraźnie przylegały do skóry. Zastanawiała się, jak długo był porzucony i czy sprowadzenie go do domu było błędem, którego wkrótce pożałuje.