Filmy zalały media społecznościowe jeszcze przed dzwonkiem. Kilka z nich pokazywało chłopców zrywających się do sprintu, z wyrazami twarzy poddanymi torturom i ledwo powstrzymujących katastrofę. Podpis za podpisem uczynił z nich obiekt żartów. Nawet nauczyciele uśmiechali się zza swoich kubków z kawą. Szkoła zamieniła się w symfonię śmiechu i trzaskania drzwiami do łazienki.
Zanim zaczęła się lekcja angielskiego, Connor siedział sam przy biurku, patrząc zaciekle wokół siebie, jakby ośmielając kogokolwiek do śmiechu. Jego ekipa została pokonana, znikając w grupach w kierunku pokoju chłopców. Słabe burczenie w brzuchu również go martwiło, ale jego duma trzymała go uparcie na krześle.