Jakby przez lata wywierano na nie nacisk z drugiej strony. Krawędzie futryny były zapchane tym samym czarnym, podobnym do korzenia grzybem, który widzieli powyżej, grubszym tutaj, pulsującym słabo pod wpływem światła. Megan chwyciła Daniela za rękaw. „Widziałeś to?” „Co?”
„To… poruszyło się Wpatrywał się mocniej. Narośla już się nie poruszały. Leżały nieruchomo, jak dawno martwe pnącza skamieniałe na stali. „Meg… wszystko wygląda, jakby się ruszało, kiedy jesteśmy przestraszeni – powiedział, próbując w to uwierzyć. Ale nie uwierzył.