Pojedynczy metaliczny jęk przetoczył się przez pokój, długi, niski, jak osiadanie starych zawiasów lub coś ciężkiego szorującego po drugiej stronie drzwi. To wystarczyło. Megan chwyciła go za ramię. „Nie otworzymy tego. Nie otworzymy. To nie jest ściana skarbów. To nie jest zapomniana piwnica. Coś tu nie gra. Musimy kogoś wezwać
Daniel odetchnął ciężko, adrenalina walczyła z racjonalnym myśleniem. „Tak. Ok. Tak.” Wdrapali się po drabinie, wychodząc do salonu, jakby uciekali z tonącego statku. Daniel odsunął drabinę od otworu i położył deskę ze sklejki nad otworem, aby czuć się bezpieczniej. Ręce Megan trzęsły się, gdy wybierała numer 911.