To nie były ćwiczenia. To nie była rutyna. Nawet głosy agentów niosły niski, zmartwiony ton. Daniel chwycił Megan za rękę. Nie odsunęła się. Poniżej ustawili się agenci. Brooks nieznacznie skinęła głową. „Na mój znak – powiedziała przez radio, jej głos odbijał się słabym echem. „Trzy… dwa… jeden Głęboki metaliczny jęk odbił się od desek podłogowych.
Potem ostry syk. Potem niepokojący trzask sprężonego powietrza uchodzącego z przestrzeni, która była zamknięta przez lata. „Pieczęć pękła – zawołał ktoś, jego głos był napięty. „Brak widocznego rozproszenia Uścisk Megan zacisnął się boleśnie wokół palców Daniela. Pod nimi metal skrobał, zawiasy piszczały, a głos Halperna unosił się w górę, stłumiony za jego maską.