Ostatecznie ich miłość i wytrwałość świeciły jasno na tle cieni ich cierpienia. Nieustępliwa walka Kiary o sprawiedliwość nie poszła na marne. Luna, niegdyś zagubiona w głębinach ciemności, była teraz bezpieczna, wtulona w jej ciepłe objęcia.
Gdy Kiara wkroczyła w cichą noc, ciężar ich podróży pozostał w jej sercu – słodko-gorzki ból, który mówił zarówno o bólu, który znosili, jak i triumfie, na który zasłużyli. Z Luną u boku, Kiara czuła ciche zwycięstwo uratowania duszy, o którą warto było walczyć.