Gdy wkroczyła w wiek nastoletni, wzorzec się utrwalił. Jego słowa były przycinane, a uwaga ulotna. Daniel i Elise wciąż wyciągali jego łagodniejsze tony, ale z Miriam powietrze między nimi pozostawało napięte, wypełnione czymś, czego nie potrafiła nazwać.
Daniel dostał kluczyki do samochodu, gdy skończył szesnaście lat, czesne Elise zostało w pełni pokryte, gdy poszła do college’u, a Miriam nie otrzymała ani jednego, ani drugiego. „Poradzisz sobie”, powiedział jej ojciec, nie niemiło, ale lekceważąco, jakby była dzieckiem, które najlepiej pozostawić samemu sobie.