To był idealny moment, by odchylić się do tyłu, odetchnąć i cieszyć się jazdą. Zamiast tego Daniel siedział sztywno jak deska, czekając na kolejne uderzenie. Nie musiał długo czekać. Kopnięcie. Kopnięcie. Uderzenie. Ten zagrzechotał kubkiem z kawą na stoliku. Przejechał dłonią po twarzy.
Najgorsze było to, jak pasywnie się czuł. Nie był osobą skłonną do konfrontacji. Nigdy nie był. Daniel wierzył w uprzejmość. Granice. Rozmawianie o wszystkim. Ale teraz znalazł się w sytuacji, w której jego komfort zależał całkowicie od zachowania małego dziecka i świadomości kobiety, która nie była zainteresowana dzieleniem się z nim rzeczywistością.