Daniel uśmiechnął się. Nie przyjazny. Nie zimny. Po prostu… neutralny. „Hej, mistrzu – powiedział łagodnie – Naprawdę musisz przestać kopać moje siedzenie. W porządku? Chłopak spojrzał w górę. Mrugnął. Nie odpowiedział. Daniel odczekał chwilę. Potem dodał: – Pewnie nie zdajesz sobie z tego sprawy, ale za każdym razem trzęsie mnie w fotelu. Sprawia, że trudno się zrelaksować”
Wciąż bez odpowiedzi. Chłopiec tylko drgnął wargami – coś pomiędzy zakłopotaniem a rozbawieniem. Daniel przytrzymał spojrzenie chłopca jeszcze przez sekundę, po czym skinął głową i odwrócił się. Pociąg delikatnie kołysał się na zakręcie. Za oknem przemknął szary zarys miasta – plama dachów, linii energetycznych i bezlistnych drzew.