Przez kilka następnych chwil panowała błoga cisza. A potem – kolejne kopnięcie. Solidne. W sam środek pleców. Daniel wzdrygnął się. Nie chodziło tylko o uderzenie, ale o pewność, która mu towarzyszyła. Chłopak go zrozumiał. Nie był zbyt młody. Nie był zdezorientowany. Po prostu go to nie obchodziło.
A matka? Nadal nie podniosła wzroku. Daniel odwrócił się ponownie, tym razem zwracając się bezpośrednio do niej. „Przepraszam – powiedział, zachowując niski i wyważony głos. „Już dwa razy prosiłem pani syna, aby przestał kopać moje siedzenie. Czy mogłabyś poprosić go, aby przestał? Matka zamrugała do niego, jakby przerwano jej sen.